Back then, when that unique days were rising. Παλιότερα βγαίναμε και συζητούσαμε με τις ώρες. 2 ώρες και θα μας έφτανε. Μετά θα συνεχίζαμε πάλι τις αμπελοφιλοσοφίες στα διαλείμματα. Και τώρα συζητάμε, δε λέω. Μόνο τώρα κοιτάμε να βολεύει. Τους πάντες και τα πάντα. Κοιτάμε τι μέρα είναι αύριο και τι λέει το. Κυνηγάμε τις μέρες, ή.

Σάββατο, 15 Αυγούστου 2015. Ένα εγώ και ένα εσύ. Δύο λέξεις που μοιάζουν με καμβά. Πάνω τους μπορείς να ζωγραφίσεις άπειρες εικόνες με χαώδεις ερμηνείες και λέξεις. Να διαλέξεις λογής λογής εκφράσεις και να συνθέσεις μια ωδή από σκέψεις και διαλόγους, τραγουδώντας για τη ζωή. Δύο εσύ και κανένα εγώ. Για να δέσουν οι αποχρώσεις. Ώστε να γίνει ο καμβάς η ομορφότερη εικόνα στα μάτια σου. Να θέλεις να το θαυμάζεις συνέχεια.

The sweetest dream would never do. Το άκουσα σήμερα μετά από καιρό στο ράδιο. Ωστόσο σε σκεφτόμουν τις προάλλες με αφορμή μια κυριούλα που εδώ στη δουλειά κάθε μέρα ρίχνει άπειρο νερό για να πλένει το πεζοδρόμιό της. Δεν κατάλαβες ποτέ πόσο άγχος είχα εκείνη τη βραδιά. Τα κάνω εγώ κάτι τέτοια, αν είμαι σε αμηχανία δεν δουλεύει καλά το μυαλό.

A blog by Cleo van der Veen. Wednesday, September 11, 2013. What I Want To Be When I Grow Up This Week. Assistant Director on a Sound Stage. Someone who works for the UN. A Cirque du Solei Acrobat.

Είπε ο Nicolas και η πόρτα έκλεισε απότομα. Και ο Christopher στεκόταν ακίνητος, σα να ήταν ένας αμέτοχος παρατηρητής. Μέχρι όμως που είδε τον Nicolas. Τα μάτια του πήραν φωτιά, το πρόσωπό του αγρίεψε και χωρίς προειδοποίηση έτρεξε προς το μέρος του, κρατώντας το στιλέτο του σφιχτά στο δεξί του χέρι. Ο Nicolas τον αντιλήφθηκε και άρχισε να απομακρύνετε.